Dat was het dan: Binnen enkele uren vertrek ik richting Peru, waar Anthony mij staat op te wachten om samen met Kerlijne en Sofie 2 weken rond te reizen.
We hebben wel een heel mooi laatste weekend gehad. Elke dag een feestje, een etentje, een afscheidsbarbecue. Donderdag naar een Mexicaanse bar met mariachis, dat zijn van die Mexicaanse mannen met een gitaar, de sfeer zat daar goed. Iedereen overlaadt ons met souvenirs van Colombia en iedereen, maar dan ook echt iedereen vraagt wanneer we terugkomen en zegt 'si vuelves, quedas en mi casa'. Ik ben heel graag in Colombia geweest, heb mij geen moment verveeld, 6 weken was echt heel kort, ze zijn voorbijgevlogen!
Misschien moet ik nog eens iets over mijn project vertellen voor de geinteresseerden: Donderdag was het presentatie en die was wel goed verlopen, al verstond misschien de helft van de proffen goed Engels. Ik heb veel problemen ondervonden met mijn project: Ik was gestart met het opstellen van een fysisch model. Toen bleek dat ik daar veel te weinig parameters voor had, moest ik overgaan op een black-boxmodel, dat leek wel goed te werken als ik goede experimenten kon doen. Op die experimenten heb ik 5 weken moeten wachten omdat de set-up nog moest afgemaakt worden, en toen bleek uiteindelijk 1 sensor niet te werken zodat ook het black-box-model in het water viel. Dus uiteindelijk heb ik niet erg veel bruikbare resultaten geleverd. Maar ik heb er wel graag aan gewerkt.
maandag 1 september 2008
vrijdag 29 augustus 2008
woensdag 27 augustus 2008
Las Amazonas
Na lang twijfelen omdat het een redelijk kostelijke onderneming zou worden hebben we de knoop doorgehakt en zijn Sam, Ruben en ik voor een weekend naar Leticia getrokken. Leticia is een heel klein stadje midden in het Amazonewoud aan de Rio Amazonas, op wandelafstand van Brazilie en met zicht op Peru. Vanuit Colombia is het alleen bereikbaar met het vliegtuig vanuit Bogota, maar er zijn goede bootverbindingen met Brazilie en Peru dus alles wordt van daaruit aangevoerd. Het was een unieke kans om naar het Amazonewoud te gaan, nu we er zo dicht bij waren en het veilig was om er naartoe te gaan.
Donderdagochtend namen we om half 5 de bus naar Bogota om vandaar de vlieger te nemen naar Leticia. We hadden nog maar 1 voet uit het vliegtuig gezet en we werden overvallen door een vreselijk klamme hitte. De luchthaven van Leticia is 1 van de grappigste die ik ooit gezien heb: Er is plaats voor ongeveer 1 vliegtuig en bij aankomst staat er telkens een heel welkomstcomite van het leger te wachten: Een fanfare, een maskotte, en we kregen limonade en kadootjes van het leger. Er moet wel gezegd worden dat Leticia helemaal FARC-vrij is en dit misschien wel met de aanwezigheid van het leger te maken heeft. Die dag hebben we wat rondgeslenterd in Leticia en een wandeling gemaakt door Brazilie, niet veel bijzonders eigenlijk.
De volgende ochtend vertrokken we op onze 3-daagse tour om het Amazonewoud te verkennen, vergezeld door 2 meest atypische New-Yorkers die ik ooit gezien heb. Onze gids, Wilson, was een echte Ticuna-indiaan die zich ondertussen wel (een beetje) geciviliseerd had. Na een boottochtje van 3 uur op de Rio Amazonas, weg van de bewoonde wereld, kwamen we aan in Zacambu-lodge, ons basiskamp voor de volgende dagen. Het was daar naar onze normen redelijk luxueus, vooral het eten! Het was het beste eten dat ik tot nu toe in Colombia gegeten heb, superlekkere vis, veel groenten en lekker fruit. Na het eten vertrokken we naar een kleine gemeenschap met de boot. Die woonden pas echt in de middle of nowhere! Het waren geen Indianen zoals in de filmkes maar ze leefden daar toch wel heel primitief naar onze normen. Ze woonden met veel samengepropt in kleine huisjes met een paar hangmatten en geen stoelen of tafels of elektriciteit. Na het bezoek begon het al te schemeren, dus tijd om kaaimannen te spotten op de rivier. Varend schenen de gidsen de oevers af met hun pillamp en wanneer er 2 rode lichtjes oplichtten, waren dat de ogen van een kaaiman. Met 1 haal haalden ze een kleine(!) kaaiman uit het water in onze boot. Het kaaiman aaien heb ik toch maar aan mij laten voorbijgaan. Het mooiste dat ik die avond heb gezien is de helderroze zonsondergang. Toen we terugvaarden naar de Zacambulodge kwamen er allemaal kleine visjes rond de boot springen.S avonds na een heerlijke maaltijd kropen we vroeg ons bed in om de volgende dag weer om 5 uur op te staan. Die vroege ochtend vaarden we naar een meer om dolfijnen te spotten. In de Amazone zitten roze en grijze dolfijnen, de enige zoetwaterdolfijnen die er zijn. Je moest wel goed opletten om ze te kunnen zien want ze kwamen maar even boven water om adem te halen, maar uiteindelijk hebben we er heel wat gezien. Na een koffietje was het al tijd voor de volgende activiteit: kayakken op het meer. Het was daar ongelofelijk stil(Buiten de Amerikaanse die maar aan het tetteren was) en mooi. Na het ontbijt volgde onze eerste echte wandeling door het Amazonewoud. Onze gids beweerde dat het woud 'La grande farmacia' is, en dat zagen we ook. Er waren bomen met sap van kinine, tegen malaria, bomen met zuiver drinkwater, bomen met vergif. Onze gids had een grote machete bij om ons een weg te kappen door het woud. Nadien volgde het pirana-vissen, met vis als aas, en hoewel ik het minst enthousiast was had ik als eerste een klein piranatje te pakken. Daarna volgde een bezoekje aan het naburig gemeenschapje, want zij hadden die nacht een gigantische anaconda gevangen, omdat die de kippen van het dorp aan het opeten was. Die heb ik toch ook maar niet geaaid. Eerder die dag had de gids ons al gezegd: 'Vamos a dormir en la selva'(Vannacht slapen we in het woud). Een beetje sceptisch wachtten we af en effectief, die avond trokken we met het bootje, enkel met een paar hangmatten en muskietennetten recht het Amazonewoud in. Veel heb ik daar niet geslapen: Ten eerste is slapen in een hangmat allesbehalve comfortabel en ten tweede waren er zo veel geluiden, en nog wel veel te dichtbij ook naar mijn goesting(Gelukkig was het donker en zag ik niks). Vanaf zonsondergang begon het concert van vogels, kikkers, aapjes boven ons in de bomen en weetikveel wat nog allemaal. Ik was blij toen het ochtend was en we terugkeerden naar de Zacambulodge. Die dag volgde nog een wandeling door de broeiierig hete bossen(Propere kleren aandoen was hier trouwens echt nutteloos) en hebben we nog veel aapjes en een luiaard van heel dichtbij gezien. Daarna was het al tijd om terug naar Leticia te keren.
De dag erna hebben we nog wat rondgedwaald in Leticia en de omgeving en hebben we toch nog iets grappigs meegemaakt: We hadden een hele vriendelijke taxichauffeur die maar al te graag praatte en die kende toevallig de opzichter van de zoo, die eigenlijk al 4 jaar gesloten was. Dus na die man wat geld toegestoken te hebben konden we toch nog in de zoo binnen waar nog wat apen en jaguars aan het verkommeren waren. Wel een beetje vreemd maar ge kon zo uw vinger in de jaguarkooi steken.
Na nog een Leticia manzana(fluoroze frisdrank Leticia-made) gedronken te hebben, vertrokken we zwaarbeladen met Cachaca, spotgoedkope Braziliaanse sterke drank om Caipirinhas te maken terug naar Ibague. Het was echt een schitterend weekend!
Donderdagochtend namen we om half 5 de bus naar Bogota om vandaar de vlieger te nemen naar Leticia. We hadden nog maar 1 voet uit het vliegtuig gezet en we werden overvallen door een vreselijk klamme hitte. De luchthaven van Leticia is 1 van de grappigste die ik ooit gezien heb: Er is plaats voor ongeveer 1 vliegtuig en bij aankomst staat er telkens een heel welkomstcomite van het leger te wachten: Een fanfare, een maskotte, en we kregen limonade en kadootjes van het leger. Er moet wel gezegd worden dat Leticia helemaal FARC-vrij is en dit misschien wel met de aanwezigheid van het leger te maken heeft. Die dag hebben we wat rondgeslenterd in Leticia en een wandeling gemaakt door Brazilie, niet veel bijzonders eigenlijk.
De volgende ochtend vertrokken we op onze 3-daagse tour om het Amazonewoud te verkennen, vergezeld door 2 meest atypische New-Yorkers die ik ooit gezien heb. Onze gids, Wilson, was een echte Ticuna-indiaan die zich ondertussen wel (een beetje) geciviliseerd had. Na een boottochtje van 3 uur op de Rio Amazonas, weg van de bewoonde wereld, kwamen we aan in Zacambu-lodge, ons basiskamp voor de volgende dagen. Het was daar naar onze normen redelijk luxueus, vooral het eten! Het was het beste eten dat ik tot nu toe in Colombia gegeten heb, superlekkere vis, veel groenten en lekker fruit. Na het eten vertrokken we naar een kleine gemeenschap met de boot. Die woonden pas echt in de middle of nowhere! Het waren geen Indianen zoals in de filmkes maar ze leefden daar toch wel heel primitief naar onze normen. Ze woonden met veel samengepropt in kleine huisjes met een paar hangmatten en geen stoelen of tafels of elektriciteit. Na het bezoek begon het al te schemeren, dus tijd om kaaimannen te spotten op de rivier. Varend schenen de gidsen de oevers af met hun pillamp en wanneer er 2 rode lichtjes oplichtten, waren dat de ogen van een kaaiman. Met 1 haal haalden ze een kleine(!) kaaiman uit het water in onze boot. Het kaaiman aaien heb ik toch maar aan mij laten voorbijgaan. Het mooiste dat ik die avond heb gezien is de helderroze zonsondergang. Toen we terugvaarden naar de Zacambulodge kwamen er allemaal kleine visjes rond de boot springen.S avonds na een heerlijke maaltijd kropen we vroeg ons bed in om de volgende dag weer om 5 uur op te staan. Die vroege ochtend vaarden we naar een meer om dolfijnen te spotten. In de Amazone zitten roze en grijze dolfijnen, de enige zoetwaterdolfijnen die er zijn. Je moest wel goed opletten om ze te kunnen zien want ze kwamen maar even boven water om adem te halen, maar uiteindelijk hebben we er heel wat gezien. Na een koffietje was het al tijd voor de volgende activiteit: kayakken op het meer. Het was daar ongelofelijk stil(Buiten de Amerikaanse die maar aan het tetteren was) en mooi. Na het ontbijt volgde onze eerste echte wandeling door het Amazonewoud. Onze gids beweerde dat het woud 'La grande farmacia' is, en dat zagen we ook. Er waren bomen met sap van kinine, tegen malaria, bomen met zuiver drinkwater, bomen met vergif. Onze gids had een grote machete bij om ons een weg te kappen door het woud. Nadien volgde het pirana-vissen, met vis als aas, en hoewel ik het minst enthousiast was had ik als eerste een klein piranatje te pakken. Daarna volgde een bezoekje aan het naburig gemeenschapje, want zij hadden die nacht een gigantische anaconda gevangen, omdat die de kippen van het dorp aan het opeten was. Die heb ik toch ook maar niet geaaid. Eerder die dag had de gids ons al gezegd: 'Vamos a dormir en la selva'(Vannacht slapen we in het woud). Een beetje sceptisch wachtten we af en effectief, die avond trokken we met het bootje, enkel met een paar hangmatten en muskietennetten recht het Amazonewoud in. Veel heb ik daar niet geslapen: Ten eerste is slapen in een hangmat allesbehalve comfortabel en ten tweede waren er zo veel geluiden, en nog wel veel te dichtbij ook naar mijn goesting(Gelukkig was het donker en zag ik niks). Vanaf zonsondergang begon het concert van vogels, kikkers, aapjes boven ons in de bomen en weetikveel wat nog allemaal. Ik was blij toen het ochtend was en we terugkeerden naar de Zacambulodge. Die dag volgde nog een wandeling door de broeiierig hete bossen(Propere kleren aandoen was hier trouwens echt nutteloos) en hebben we nog veel aapjes en een luiaard van heel dichtbij gezien. Daarna was het al tijd om terug naar Leticia te keren.
De dag erna hebben we nog wat rondgedwaald in Leticia en de omgeving en hebben we toch nog iets grappigs meegemaakt: We hadden een hele vriendelijke taxichauffeur die maar al te graag praatte en die kende toevallig de opzichter van de zoo, die eigenlijk al 4 jaar gesloten was. Dus na die man wat geld toegestoken te hebben konden we toch nog in de zoo binnen waar nog wat apen en jaguars aan het verkommeren waren. Wel een beetje vreemd maar ge kon zo uw vinger in de jaguarkooi steken.
Na nog een Leticia manzana(fluoroze frisdrank Leticia-made) gedronken te hebben, vertrokken we zwaarbeladen met Cachaca, spotgoedkope Braziliaanse sterke drank om Caipirinhas te maken terug naar Ibague. Het was echt een schitterend weekend!
woensdag 20 augustus 2008
dinsdag 19 augustus 2008
La integracion
Het was weer een schitterend weekend. Vrijdagavond (uiteraard) naar Terreque met een hele groep buitenlanders; alle buitenlanders over heel Colombia zijn in het weekend naar Ibague gekomen voor `La integracion nacional` van IAESTE, de internationale organisatie die ook ons wegwijs maakte in Ibague.
Zaterdag ben ik samen met Ruben en Sam en Rubens Colombiaanse ouders een berg gaan beklimmen hier in de buurt, La Martinique. Het was een stevige wandeling en vanop de top hadden we een heel mooi uitzicht: Aan de ene kant Ibague omgeven door beboste bergen, en aan de andere kant een heel ander landschap, veel bergen maar zonder enige begroeiing. Wat mij verbaasde was dat er boven op die berg een dorpje gevestigd was.( de top was een wandeling van 3 uur op een paadje waar geen auto kan rijden)Ze waren er zelfs aan het voetballen! Dat was wel grappig want elke keer de bal buiten was rolde die half de berg af en moesten ze hem gaan zoeken. In een huisje-als ik al het woord huis hiervoor mag gebruiken- vol kippen en kindjes en een hondje kregen we een niet zo lekker maisdrankje aangeboden dat ik uit beleefdheid toch maar probeerde op te drinken. Ik wou graag fotos trekken maar heb het dan toch maar niet gedaan omdat ik dat nogal voyeuristisch vond, maar toen we vertrokken begonnen de bewoners zelf onbeschaamd en ostentatief fotos van Sam, Ruben en mij te trekken. Dat gebeurt nog wel vaker trouwens dat ze fotos trekken van ons, 'vreemdelingen'.
Zondag hebben we dan aangesloten bij de Integracion. We konden kiezen tussen paardrijden en bergbeklimmen, en dat paard dat zag ik niet zo zitten dus ben ik met een klein groepje gaan klimmen. De rots was een 15 meter hoog en het was wel een uitdaging, ik ben bijna boven geraakt.
S Avonds was het tijd voor een groot Colombiaans fenomeen: de Chiva. We hadden er al veel gezien maar het nog nooit zelf gedaan. Een chiva is een felgekleurde bus zonder stoelen, zonder ramen en met luide muziek, zeg maar een rijdende discotheek. Iedereen was goed voorzien van Aguardiente dus de sfeer zat er goed in. Na een uurtje rijden dropte de bus ons aan Terreque.
Maandag was dan de laatste IAESTE-activiteit: Raften in Melgar. Dat was best wel tof want de omgeving was heel mooi.
Fotos volgen...
Zaterdag ben ik samen met Ruben en Sam en Rubens Colombiaanse ouders een berg gaan beklimmen hier in de buurt, La Martinique. Het was een stevige wandeling en vanop de top hadden we een heel mooi uitzicht: Aan de ene kant Ibague omgeven door beboste bergen, en aan de andere kant een heel ander landschap, veel bergen maar zonder enige begroeiing. Wat mij verbaasde was dat er boven op die berg een dorpje gevestigd was.( de top was een wandeling van 3 uur op een paadje waar geen auto kan rijden)Ze waren er zelfs aan het voetballen! Dat was wel grappig want elke keer de bal buiten was rolde die half de berg af en moesten ze hem gaan zoeken. In een huisje-als ik al het woord huis hiervoor mag gebruiken- vol kippen en kindjes en een hondje kregen we een niet zo lekker maisdrankje aangeboden dat ik uit beleefdheid toch maar probeerde op te drinken. Ik wou graag fotos trekken maar heb het dan toch maar niet gedaan omdat ik dat nogal voyeuristisch vond, maar toen we vertrokken begonnen de bewoners zelf onbeschaamd en ostentatief fotos van Sam, Ruben en mij te trekken. Dat gebeurt nog wel vaker trouwens dat ze fotos trekken van ons, 'vreemdelingen'.
Zondag hebben we dan aangesloten bij de Integracion. We konden kiezen tussen paardrijden en bergbeklimmen, en dat paard dat zag ik niet zo zitten dus ben ik met een klein groepje gaan klimmen. De rots was een 15 meter hoog en het was wel een uitdaging, ik ben bijna boven geraakt.
S Avonds was het tijd voor een groot Colombiaans fenomeen: de Chiva. We hadden er al veel gezien maar het nog nooit zelf gedaan. Een chiva is een felgekleurde bus zonder stoelen, zonder ramen en met luide muziek, zeg maar een rijdende discotheek. Iedereen was goed voorzien van Aguardiente dus de sfeer zat er goed in. Na een uurtje rijden dropte de bus ons aan Terreque.
Maandag was dan de laatste IAESTE-activiteit: Raften in Melgar. Dat was best wel tof want de omgeving was heel mooi.
Fotos volgen...
dinsdag 12 augustus 2008
Medellin y La feria de las flores
Woensdagavond werden we uitgenodigd thuis bij een assistente van ons labo voor een barbecue. Een barbecue is hier wel lichtjes anders dan bij ons: Veel vlees, aardappelen en geroosterde bananen, dat allemaal met veel guacamole. Het was wel erg lekker!
Na de barbecue haastten we ons naar de bus terminal om een nachtje te bussen richting Medellin. Gelukkig was het een super luxueuze slaapbus en kwamen we s ochtends (redelijk) fris aan in Medellin. We hadden daar een hostelletje geboekt.
Medellin is 1 van de grotere steden van Colombia; vergeleken met Medellin is Ibague maar een dorpje. Medellin is langs de ene kant supermodern, het is de enige stad in Colombia met een metrolijn, maar langs de andere kant ook superarm. De kloof lijkt hier groter dan op andere plaatsen.
Het hele weekend was het 'Feria de las flores', een festival waarbij de dorpelingen in een grote parade hun bloemenkunsten tonen. Er waren gigantisch veel wild enthousiaste toeschouwers(Het was niet zoals een parade bij ons, de mensen waren echt overenthousiast en luid aan het zingen en applaudiseren). We waren omgeven door luide, maar wel vriendelijke rum-drinkende Colombiaanse vrouwen. De dorpelingen paradeerden door de straten met op hun rug loodzware bloemenkunstwerken.
De rest van het weekend bezochten we de stad; heel veel parken, een museum met beelden van Botero, een kabellift met een panorama over de stad,...De kabellift was eerder gebouwd als vervoermiddel dan voor de toeristen en ging boven een van de armste wijken van de stad, wat wel een beetje vreemd was.
Vrijdagavond gingen we op restaurant op aanraden van de Lonelyplanet om eens een 'plato tipico' te eten. Ze hadden daar denk ik nog nooit Europeanen gezien want we werden overstelpt met hapjes, soep, kadootjes(een borrelglaasje Aguardiente, de typisch Colombiaanse drank, en postkaarten). We kregen schrik voor een gepeperde rekening, maar uiteindelijk moesten we minder betalen dan hetgeen we besteld hadden, wat nog maar eens de gastvrijheid van de Colombianen bewijst.
Zondag keerden we overdag terug richting Ibague, zodat we van het groene Colombiaanse berglandschap konden genieten.
Abonneren op:
Posts (Atom)