Las Amazonas

Na lang twijfelen omdat het een redelijk kostelijke onderneming zou worden hebben we de knoop doorgehakt en zijn Sam, Ruben en ik voor een weekend naar Leticia getrokken. Leticia is een heel klein stadje midden in het Amazonewoud aan de Rio Amazonas, op wandelafstand van Brazilie en met zicht op Peru. Vanuit Colombia is het alleen bereikbaar met het vliegtuig vanuit Bogota, maar er zijn goede bootverbindingen met Brazilie en Peru dus alles wordt van daaruit aangevoerd. Het was een unieke kans om naar het Amazonewoud te gaan, nu we er zo dicht bij waren en het veilig was om er naartoe te gaan.

Donderdagochtend namen we om half 5 de bus naar Bogota om vandaar de vlieger te nemen naar Leticia. We hadden nog maar 1 voet uit het vliegtuig gezet en we werden overvallen door een vreselijk klamme hitte. De luchthaven van Leticia is 1 van de grappigste die ik ooit gezien heb: Er is plaats voor ongeveer 1 vliegtuig en bij aankomst staat er telkens een heel welkomstcomite van het leger te wachten: Een fanfare, een maskotte, en we kregen limonade en kadootjes van het leger. Er moet wel gezegd worden dat Leticia helemaal FARC-vrij is en dit misschien wel met de aanwezigheid van het leger te maken heeft. Die dag hebben we wat rondgeslenterd in Leticia en een wandeling gemaakt door Brazilie, niet veel bijzonders eigenlijk.

De volgende ochtend vertrokken we op onze 3-daagse tour om het Amazonewoud te verkennen, vergezeld door 2 meest atypische New-Yorkers die ik ooit gezien heb. Onze gids, Wilson, was een echte Ticuna-indiaan die zich ondertussen wel (een beetje) geciviliseerd had. Na een boottochtje van 3 uur op de Rio Amazonas, weg van de bewoonde wereld, kwamen we aan in Zacambu-lodge, ons basiskamp voor de volgende dagen. Het was daar naar onze normen redelijk luxueus, vooral het eten! Het was het beste eten dat ik tot nu toe in Colombia gegeten heb, superlekkere vis, veel groenten en lekker fruit. Na het eten vertrokken we naar een kleine gemeenschap met de boot. Die woonden pas echt in de middle of nowhere! Het waren geen Indianen zoals in de filmkes maar ze leefden daar toch wel heel primitief naar onze normen. Ze woonden met veel samengepropt in kleine huisjes met een paar hangmatten en geen stoelen of tafels of elektriciteit. Na het bezoek begon het al te schemeren, dus tijd om kaaimannen te spotten op de rivier. Varend schenen de gidsen de oevers af met hun pillamp en wanneer er 2 rode lichtjes oplichtten, waren dat de ogen van een kaaiman. Met 1 haal haalden ze een kleine(!) kaaiman uit het water in onze boot. Het kaaiman aaien heb ik toch maar aan mij laten voorbijgaan. Het mooiste dat ik die avond heb gezien is de helderroze zonsondergang. Toen we terugvaarden naar de Zacambulodge kwamen er allemaal kleine visjes rond de boot springen.S avonds na een heerlijke maaltijd kropen we vroeg ons bed in om de volgende dag weer om 5 uur op te staan. Die vroege ochtend vaarden we naar een meer om dolfijnen te spotten. In de Amazone zitten roze en grijze dolfijnen, de enige zoetwaterdolfijnen die er zijn. Je moest wel goed opletten om ze te kunnen zien want ze kwamen maar even boven water om adem te halen, maar uiteindelijk hebben we er heel wat gezien. Na een koffietje was het al tijd voor de volgende activiteit: kayakken op het meer. Het was daar ongelofelijk stil(Buiten de Amerikaanse die maar aan het tetteren was) en mooi. Na het ontbijt volgde onze eerste echte wandeling door het Amazonewoud. Onze gids beweerde dat het woud 'La grande farmacia' is, en dat zagen we ook. Er waren bomen met sap van kinine, tegen malaria, bomen met zuiver drinkwater, bomen met vergif. Onze gids had een grote machete bij om ons een weg te kappen door het woud. Nadien volgde het pirana-vissen, met vis als aas, en hoewel ik het minst enthousiast was had ik als eerste een klein piranatje te pakken. Daarna volgde een bezoekje aan het naburig gemeenschapje, want zij hadden die nacht een gigantische anaconda gevangen, omdat die de kippen van het dorp aan het opeten was. Die heb ik toch ook maar niet geaaid. Eerder die dag had de gids ons al gezegd: 'Vamos a dormir en la selva'(Vannacht slapen we in het woud). Een beetje sceptisch wachtten we af en effectief, die avond trokken we met het bootje, enkel met een paar hangmatten en muskietennetten recht het Amazonewoud in. Veel heb ik daar niet geslapen: Ten eerste is slapen in een hangmat allesbehalve comfortabel en ten tweede waren er zo veel geluiden, en nog wel veel te dichtbij ook naar mijn goesting(Gelukkig was het donker en zag ik niks). Vanaf zonsondergang begon het concert van vogels, kikkers, aapjes boven ons in de bomen en weetikveel wat nog allemaal. Ik was blij toen het ochtend was en we terugkeerden naar de Zacambulodge. Die dag volgde nog een wandeling door de broeiierig hete bossen(Propere kleren aandoen was hier trouwens echt nutteloos) en hebben we nog veel aapjes en een luiaard van heel dichtbij gezien. Daarna was het al tijd om terug naar Leticia te keren.

De dag erna hebben we nog wat rondgedwaald in Leticia en de omgeving en hebben we toch nog iets grappigs meegemaakt: We hadden een hele vriendelijke taxichauffeur die maar al te graag praatte en die kende toevallig de opzichter van de zoo, die eigenlijk al 4 jaar gesloten was. Dus na die man wat geld toegestoken te hebben konden we toch nog in de zoo binnen waar nog wat apen en jaguars aan het verkommeren waren. Wel een beetje vreemd maar ge kon zo uw vinger in de jaguarkooi steken.
Na nog een Leticia manzana(fluoroze frisdrank Leticia-made) gedronken te hebben, vertrokken we zwaarbeladen met Cachaca, spotgoedkope Braziliaanse sterke drank om Caipirinhas te maken terug naar Ibague. Het was echt een schitterend weekend!